مقایسه تأثیر جمعی ممانتین و متیل فنیدیت با متیل فنیدیت به تنهایی در درمان کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی- کم توجهی

زمینه وهدف: اختلال بیش فعالی- کم توجهی یک اختلال شایع روانپزشکی در کودکان می­باشد و تشخیص و درمان به موقع این اختلال اهمیت به سزایی در کنترل علایم و پیشگیری مشکلات بعدی کودکان دارد. این مطالعه اثر تجویز ترکیبی ممانتین و متیل فنیدیت در درمان کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی- کم توجهی را بررسی میکند.  روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دو سو کور است. 36 کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی- کم توجهی  به روش تصادفی  در دو گروه (هر گروه18 نفر) قرار گرفتند. گروه اول متیل فنیدیت و ممانتین و گروه دوم  متیل فنیدیت و دارونما دریافت کردند. میزان پاسخ به درمان بر اساس مقیاس کانرز و عوارض جانبی داروها در ابتدای مطالعه و هفته­های 1، 2، 3 و4 مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته­ها: نمرات کانرز در ابتدای مطالعه(835/0P=) و پایان هفته اول (136/0P= ) در دو گروه تفاوت معنی­داری با هم نداشتند ولی در پایان هفته دوم، پایان هفته سوم  و پایان هفته چهارم  در دوگروه تفاوت معنی داری با هم داشتند (002/0 و 001/0 و012/0P=). در گروه ممانتین و متیل فنیدیت از 3/22 به 10 رسید (001/0P<) که به طور معنی داری از گروه دارونما و متیل فنیدیت کمتر بود(از 4/22به 5/13 کاهش یافت) (001/0P<). عوارض در دو گروه تفاوت معنی­داری نداشت(05/0P<). نتیجه­گیری: این مطالعه نشان داد که ممانتین همراه متیل فنیدیت در درمان اختلال بیش فعالی-کم توجهی کودکان مؤثرتر از متیل فنیدیت به تنهایی است و  نیمرخ عوارض دارویی مشابهی  دارد.